-Το σχολείο στα πέτρινα χρόνια του Μνημονίου

 

 

 

   Οι καιροί δεν περιμένουν.

   Χτες ήταν νωρίς…

   αύριο θα είναι αργά,

   τώρα είναι η ώρα!

 

 

 

 

                                                                                      Ξυπολιά Δώρα ΠΕ19

                                                                                                                                                    Βαλλωμένου Γιωργία ΠΕ12      –      Γαλάτσι, 14/12/2010

                    

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΗΣ Γ’ ΕΛΜΕ

Με αφορμή την τελευταία συνέλευση του σωματείου μας η οποία ήταν αναντίστοιχη της πολιτικής κατάστασης καθώς και τη εισήγηση της ομοσπονδίας ΟΛΜΕ η οποία θύμιζε κακή αντιγραφή παλιών και πάγιων συνθημάτων μη γειωμένων στις σημερινές πρωτόγνωρες για το τόπο συνθήκες,

μαζευτήκαμε μια ομάδα καθηγητών για να συζητήσουμε τα προβλήματά μας και τους τρόπους αντιμετώπισης μιας κυβερνητικής πολιτικής που σήμερα περισσότερο από ποτέ απαξιώνει τον κλάδο μας. Αναγνωρίζουμε ότι τα θέματα τίθονται από την ΟΛΜΕ με τουλάχιστον άκαιρο τρόπο καθώς  μια επιπόλαιη τοποθέτηση που αφορά τους μισθούς, τα επιδόματα και τις συντάξεις που κόβονται δεν αποκαλύπτει όλη την αλήθεια, όπως εμείς την καταλαβαίνουμε γι’ αυτό που λέμε «σχολείο του μνημονίου».

Εμείς πιστεύουμε ότι η συζήτηση πρέπει να διευρυνθεί και να συμπεριλάβει κάποια επιπλέον θέματα.

Ένα μεγάλο θέμα είναι η αδιαφορία των συναδέρφων για τις συνελεύσεις και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να ζωντανέψουμε το σωματείο μας. Για μας είναι προφανές ότι η συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση κρίνεται από την πλειοψηφία των καθηγητών ανεπαρκής και αναποτελεσματική. Και τα αίτια γι αυτό είναι τρία:

1. Ο φιλοκυβερνητικός συνδικαλισμός που απροκάλυπτα ενσωματώνει θέσεις της κυβέρνησης και οδηγεί στο συμπέρασμα του μονόδρομου της ολικής αποδοχής της νέας εποχής του μνημονίου. (βλέπε θέσεις προέδρου ΓΣΕΕ, απεργίες και πορείες φωτοβολίδες χωρίς κανένα παραλήπτη…)
2. η μέχρι σήμερα “αδυναμία” της ΟΛΜΕ να υπερασπίσει τον κλάδο όχι μόνο απέναντι στα μέτρα του μνημονίου αλλά κυρίως απέναντι στην διαμόρφωση μιας άκρως αρνητικής κοινής γνώμης που διαμορφώνεται εδώ και καιρό από τα ΜΜΕ με κυβερνητικό συντονισμό και για την οποία έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης.
3. Η άρνηση της ΟΛΜΕ να διατυπώσει προτάσεις για την υπεράσπιση και τη βελτίωση του δημόσιου σχολείου σαν από πάντα να ήθελαν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο της πλήρης απονομιμοποίησης του εκπαιδευτικού έργου και της αναγκαιότητας ύπαρξης ενός δημόσιου σχολείου.

Τα τρία αυτά αίτια συνδέονται μεταξύ τους. Διότι μόνο αν ασχοληθούμε σοβαρά και υπεύθυνα με την βελτίωση του δημόσιου σχολείου το οποίο υπηρετούμε, μόνο τότε έχουμε ελπίδες ότι στον όποιο αγώνα μας θα βρούμε την κοινωνία αλληλέγγυη και όχι αντιμέτωπη.

Τα κεντρικά σημεία των θέσεων μας είναι τα εξής:

 

Α. Το σχολείο στα πέτρινα χρόνια του Μνημονίου

 

Εργαζόμενοι Εκπαιδευτικοί, πολίτες του ελληνικού κράτους καλούμαστε με το πιο βίαιο τρόπο να δώσουμε απαντήσεις απέναντι στην μαζική καταστροφή ανθρώπινης εργασίας, απέναντι στη μαζική καταστρατήγηση συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων παλεύοντας μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τη νεολαία για τη ανάσχεση των κυβερνητικών και ευρωπαϊκών επιλογών.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ το απεχθές χρέος που δημιούργησαν οι δοσίλογοι.

ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΩ ούτε ένα κομμάτι των εργασιακών μας κατακτήσεων στους καρχαρίες του συστήματος.

Από τη άλλη μεριά και παράλληλα με το πανεργατικό αγώνα, στον οποίο θα πρέπει να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή, είμαστε Εκπαιδευτικοί Εργαζόμενοι.

Όπως το βλέπουμε εμείς, που είμαστε και γονείς και ουσιαστικά αλληλέγγυοι με τους γονείς των μαθητών μας, ίσως απαιτείται να δουλέψουμε διαφορετικά, αν βάλουμε σκοπό να φτιάξουμε το σχολείο που θέλουμε.

Στα σενάρια μιας πιθανής χρεοκοπίας όπως την αντιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι της κρίσης (στάση πληρωμών στους μισθούς, πληρωμή των απεχθών χρεών) τι θα κάνουμε ως κλάδος; Τι θα πούμε στο γονιό, τι θα πούμε στο μαθητή, τι θα πούμε στο λαό;

Θα πούμε «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» ή θα πούμε ότι μαζί θα κάνουμε ότι μπορούμε για να έχουμε παιδεία και ελευθερία και ψωμί;

Με λίγα λόγια,

Μας καίει και μας πονάει κάθε μείωση αποδοχής που έγινε και θα γίνει.

Μας πνίγει η αδικία,

Είμαστε κάθετα αντίθετοι σε κάθε άδικο μέτρο

Δε θέλουμε να πληρώσουμε την κρίση τους,

Συμμετέχουμε σε κάθε κινητοποίηση που λέει ΟΧΙ.

Αλλά εκτός από το όχι, έχουμε πολλά να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε συλλογικά.

 

Β. ο εκπαιδευτικός κρατικός «υπάλληλος» ή σύμμαχος των εργαζομένων και της νεολαίας;

 

ΔΕΝ ξεχνάμε την κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη, τους εργαζόμενους γονείς με τους οποίους έχουμε κοινές αγωνίες και κοινά συμφέροντα, το λαό απέναντι στον οποίο έχουμε υποχρέωση, την μόνη υποχρέωση που έχουμε. Μόνο ο πολίτης που στέλνει τα παιδιά του στο δημόσιο σχολείο, αυτός που τα εισοδήματά του δεν του επιτρέπουν να κάνει αλλιώς κι αυτός που από άποψη προτιμάει το δημόσιο σχολείο έναντι του ιδιωτικού και μας εμπιστεύεται, μόνο αυτός είναι ο εργοδότης μας. Αυτόν το πολίτη, που παράλληλα  πληρώνει τεράστια χρηματικά ποσά στην παραπαιδεία γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ανεπαρκές και έχει λανθασμένο προσανατολισμό, αυτόν πρέπει να πείσουμε για το ότι είμαστε με το μέρος του ώστε να αγωνιστούμε ενωμένοι για την παιδεία, το ψωμί και την ελευθερία. Αυτό το παλιό σύνθημα , τόσο επίκαιρο σήμερα , ήταν και είναι το ζητούμενο, κι εμείς που είμαστε οι λειτουργοί της παιδείας μιλάμε και ξαναμιλάμε και φωνάζουμε για το ψωμί και λέξη δε λέμε ως συνδικαλιστές για την παιδεία και για την ελευθερία.

Λένε πως η κοινωνία φτιάχνει το σχολείο. Ναι, αλλά και το σχολείο φτιάχνει την κοινωνία.

Πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: είμαστε διατεθειμένοι να δουλέψουμε για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο προς όφελος της κοινωνίας;

Φωνές για το ποιο σχολείο θα θέλαμε να έχουμε ή και ποιο σχολείο θα μπορούσαμε να έχουμε υπάρχουν διάσπαρτες και μειοψηφικές στην κοινωνία μας, μέχρι τα τώρα. Το ερώτημα όμως δεν είναι πια αν ο καθένας από μας μπορεί να ονειρεύεται ένα άλλο σχολείο, αν ο καθένας από μας συζητά με το διπλανό του τι θα μπορούσε να αλλάξει, αν ο καθένας από μας μοναχικά και σιωπηλά αντιδρά στο νέο σχολείο της μνημονιακής εποχής αλλά αν είμαστε διατεθειμένοι να συνεργαστούμε, ώστε να όχι μόνο να οργανώσουμε αντιστάσεις απέναντι στο εκπαιδευτικό ολοκαύτωμα που προετοιμάζουν οι κυβερνητικές εξαγγελίες αλλά και να προβάλουμε ενεργητικά την κατεύθυνση μιας δημόσιας εκπαίδευσης με επίκεντρο τα λαϊκά συμφέροντα ως μοναδική προϋπόθεση για να κερδίσει ο αγώνας μας;

Όταν λέμε όχι σε κάθε εκ των άνω προτεινόμενη αλλαγή, σημαίνει η άρνησή μας αυτή ότι θέλουμε τα πράγματα της εκπαίδευσης να παραμείνουν ως έχουν; Μάλλον ΔΕΝ θέλουμε. Τότε λοιπόν, το όχι δεν αρκεί ως απάντηση.

Όταν λέμε όχι στις περικοπές των εισοδημάτων μας σημαίνει η άρνηση μας αυτή ότι αν δεν μας πειράξουν το μισθό και τα επιδόματα θα είμαστε ευχαριστημένοι και θα σωπάσουμε; Μάλλον ΔΕ θα σωπάσουμε. Έτσι και αλλιώς η διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των εισοδημάτων μας έχει νόημα όταν συνοδεύεται, αδιαχώριστα, από συγκεκριμένες διεκδικήσεις που αφορούν στον κοινωνικό και εκπαιδευτικό μας ρόλο.

 

Γ. Οι προτάσεις μας

 

              I.      Ζωντάνεμα των συλλόγων μας και των συνελεύσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων μας. Μόνο αν ακούμε τη φωνή μας μέσω κάποιου άλλου, αν βλέπουμε τη ματιά μας μέσα από τη ματιά του συναδέλφου μας θα νοιώσουμε την αυτοπεποίθηση να παλέψουμε. Δεν χαρίζουμε τη δράση μας τη συνδικαλιστική σε κανέναν. Το πρωτοβάθμιο σωματείο μπορεί να αποτελέσει το πολιοκρητικό κροιό στα σχέδια της κυβέρνησης και της τρόικας. Και αν μη τι άλλο χρόνια ιστορίας του εργατικού κινήματος έχουν αποδείξει ότι η μόνη δύναμη των εργαζόμενων είναι η συλλογική δράση και οργάνωση.

Προτείνουμε:

• Δίκτυο συναδέλφων σε κάθε σχολείο που θα ενημερώνουν για τις εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο.

 

• Δημιουργία blog στο διαδίκτυο για ενημέρωση των συναδέλφων για τις πρωτοβουλίες του σωματείου μας, συζητήσεις και προτάσεις για τον κλάδο μας  και

 

• Προετοιμασία των συλλόγων για τις θέσεις και τις δράσεις του σωματείου.

 

           II.      Πρωτοβουλίες και δράσεις αυτοοργάνωσης, για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης από κάτω προς τα πάνω, αφού μας είναι σαφές ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Και λέμε πως ίσως, στις δράσεις αυτές θα έχουμε μεγαλύτερη συμμετοχή συναδέρφων αλλά και συμμετοχή της κοινωνίας. Αυτές οι μορφές δράσεις, που είναι γνωστό πως γίνονται σε πολλές γειτονιές της πόλης, και αφορούν το αλληλέγγυο εμπόριο, την δημιουργία ελεύθερων χώρων, τα σχολεία μεταναστών, συνελεύσεις γειτονιάς για την αντιμετώπιση προβλημάτων, είναι ότι πιο αισιόδοξο και δημιουργικό συμβαίνει στην πόλη, γιατί έχουν θετικό πρόσημο. Και καταφέρνουν να ενώσουν τον κόσμο και να τον κινητοποιήσουν. Σ΄αυτό το πνεύμα λοιπόν κι εμείς προτείνουμε δράσεις και συζητήσεις για το δημόσιο σχολείο που θέλουμε, και ζητάμε την ενεργοποίηση της ΕΛΜΕ και όλων των συναδέρφων σ΄αυτή την κατεύθυνση. Η μόνη αρχή που διέπει την δράση που προτείνουμε είναι πως θέλουμε ένα σχολείο για όλους, ένα σχολείο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τις κοινωνίας και όχι στις ανάγκες της αγοράς. Ένα σχολείο που δε θα έχει ως κύριο στόχο τις πανελλαδικές εισαγωγικές εξετάσεις, απαλλαγμένο από τη βαθμοθηρία και την στείρα συσσώρευση γνώσεων. Ένα σχολείο που θα προσφέρει στους μαθητές γενική παιδεία, τρόπους απόκτησης εναλλακτικών μορφών γνώσεων, συνδυαστικής και κριτικής ικανότητας, γνώσεις αλλά και δεξιότητες χρήσιμες για τη ζωή. Επιπλέον ένα σχολείο ανοιχτό στην δημιουργικότητα, τις τέχνες, τον αθλητισμό. Όποιος συμφωνεί σε αυτή τη γενική αρχή και είναι διατεθειμένος να εργαστεί για το σχολείο αυτό, είναι μαζί μας. Και ευελπιστούμε πως είμαστε πολλοί.

 

Οι δράσεις που προτείνουμε είναι:

 

• Δημιουργία ομάδων εργασίας για την διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων που θα αφορούν

1. τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,
2. το πρόγραμμα λειτουργίας των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας,
3. τον τρόπο διοίκησης και εκπροσώπησης,
4. τον κοινωνικό ρόλο τους σχολείου και των καθηγητών,
5. τα μαθήματα,
6. τα αναλυτικά προγράμματα.

Οι ομάδες αυτές θα συναντιούνται ταχτικά και θα καλούν σε συνεργασία ειδικούς της εκπαίδευσης, γονείς, μαθητές  και κοινωνικούς φορείς.

 

• Διοργάνωση συζητήσεων με τους μαθητές μας για τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Η ανατροφοδότηση από τους μαθητές μας θα βοηθήσει εμάς τους ίδιους.

 

• Διοργάνωση ανοιχτών συνελεύσεων σε επίπεδο γειτονιάς αρχικά, όπου οι προτάσεις θα συζητούνται με γονείς και μαθητές.

 

• Δημοσιοποίηση των προτάσεων και δράσεων στους δήμους, τις διευθύνσεις και το υπουργείο. Δημοσιοποίηση στην κοινωνία μέσω διαδικτύου αλλά και μέσω των ΜΜΕ.

 

• Δημιουργία τμημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας, βοηθώντας τους ασθενέστερους οικονομικά μαθητές μας  και τμημάτων ένταξης μεταναστατών στα σχολεία μας απαιτώντας τα χρήματά μας από το υπουργείο.

 

         III.      Κίνηση αγώνα των συνδικαλιστικών δυνάμεων και του ανεξάρτητου κόσμου απέναντι στην πολιτική εφαρμογής του μνημονίου. Είναι αναπόφευκτο να διερωτάται ένας αγωνιστής εργαζόμενος πως μπορεί να νικηθεί ο ταξικός αντίπαλος που μεταλλάσσεται κάθε φορά, που παραπληροφορεί, που συκοφαντεί,  που εκδικείται με τους πιο βίαιους τρόπους την εργαζόμενη τάξη και τη νεολαία αν δεν ενωθούν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα της αριστεράς, ενταγμένες σε πολιτικούς χώρους και όχι, ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου.

Προτείνουμε:

Κίνηση λοιπόν αγώνα στον εργασιακό μας χώρο με ανοιχτό σχήμα διαλόγου και πρακτικών καλώντας όσους συναδέλφους του σωματείου μας θέλουν να πουν, να μελετήσουν, να δράσουν, να ενδυναμώσουν μια μορφή αντίστασης απέναντι στην πολιτική του μνημονίου. Οι καιροί δεν είναι ίδιοι με το παρελθόν. Δεν μας αρκούν πλέον καθαρόαιμοι πολιτικοί χώροι αλλά απαιτούνται σχήματα «μάχης» έτοιμα να προτάξουν αυτά που ενώνουν και δυναμώνουν το κίνημα για να παλέψουμε τις ολοένα και εντεινόμενες αντεργατικές επιθέσεις.

• Καλούμε και τις ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, αυτές που αναγνωρίζουν ως μονόδρομο, όχι ως επίφαση αλλά κατ’ουσία, τη αντεπίθεση των εργαζόμενων και της νεολαίας απέναντι στη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, να συσπειρωθούν κάτω από ένα κοινό πλαίσιο πολιτικών θέσεων, όπως κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί σε κείμενα της ΕΛΜΕ, και ενιαία να δώσουν τη μάχη. Καλούμε και όλο τον ανεξάρτητο κόσμο που θεωρεί αναπόφευκτο και απαραίτητο να δοθεί αυτή η μάχη με το μέγιστο των δυνάμεων μας να πιέσουμε προς αυτή τη κατεύθυνση.

 

Η κρίση είναι εδώ.

Πρέπει να πείσουμε τη κοινωνία, αλλά και εμάς τους ίδιους, ότι η διδασκαλία δε ζυγίζεται ποσοτικά με τις ώρες εβδομαδιαίου προγράμματος των εκπαιδευτικών. Η ώρα διδασκαλίας μας πρέπει να είναι ενταγμένη σε ένα γόνιμο πλαίσιο, σε ένα ποιοτικό και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, σε ένα σχολείο που να το αγαπάμε εμείς και οι μαθητές μας Στο πλαίσιο αυτό μπορούμε να διεκδικήσουμε αποδοχές ανάλογες με το έργο μας μαζί με την κοινωνία και σε συμμαχία μαζί της.

 

Δεν πείθουμε ούτε τους εαυτούς μας όταν λέμε ότι οι εξελίξεις στη κοινωνία είναι μονόδρομος. Ποτέ οι λαοί δεν σκέφτηκαν τις κρίσιμες ώρες της αναμέτρησης ότι είναι αδύναμοι και ανίσχυροι. Πρέπει να υπερβάλλουμε, να πιστέψουμε στη δύναμη μας και να έχουμε τη θέληση να ενώσουμε τη φωνή μας με την υπόλοιπη κοινωνία.

 

Για να αντιμετωπίσουμε μια κυβέρνηση που «έχει σηκώσει τα μανίκια» και εργάζεται για να διαλύσει το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο αλλά και ολόκληρη τη ελληνική κοινωνία  με την πρόφαση του μνημονίου, πρέπει να σηκώσουμε κι εμείς τα μανίκια και να εργαστούμε για να φτιάξουμε το σχολείο που θέλουμε, τη κοινωνία που θέλουμε.

Advertisement