Σίγουρα δεν θα πω κάτι περίεργο και σίγουρα πρωτότυπο. Ζούμε σε ένα ειδικό καθεστώς κατοχής με πολίτευμα όμοιο μιας χούντας. Το ζήσαμε λοιπόν και χθες λίγοι πολίτες που θέλαμε να πάμε στο Δημαρχείο όπου ο Υπουργός Προστασίας του (εαυτού του) Πολίτη θα μίλαγε στο fun club του ΠΑΣΟΚ.
Ξεκίνησε η δημιουργία ενός απίστευτου κλίματος αρκετές ημέρες νωρίτερα. Πολλοί φίλοι και συμπολίτες λάμβαναν δεκάδες κλήσεις από το γραφείο του Υπουργού σε σταθερά και κινητά τηλέφωνα την ίδια ημέρα πιέζοντας τους να πάνε στην εκδήλωση. Πολλοί μάλλον αδιαφόρησαν, αρκετοί «έβρισαν» όταν άκουσαν περί τίνος πρόκειται και ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν. Αποτέλεσμα λίγες δεκάδες, με το ζόρι 100 άτομα ήταν μαζεμένοι και περίμεναν ως αυλοκόλακες τον ΥΠΟΥΡΓΟ, αλλά ακόμη πιο λίγοι από αυτούς ήταν Γαλατσιώτες, όπως εύκολα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε. Αααα και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα εξουσίας και του βαθιά τρυπωμένου στην ζωή μας μηχανισμού.
του Άκη (Νικάνορα) Καλούδη
Έφτασα περίπου στις 19:45 και ξεκινώντας από το σπίτι μου, λίγα τετράγωνα απόσταση από το Δημαρχείο διαπίστωσα ότι η γειτονιά μου σήμερα φυλάσσετε καλά. Υπερβολικά καλά μάλλον. Κλούβες παρκαρισμένες πριν και μετά το Δημαρχείο επί της λεωφόρου Βεϊκου, δεκάδες μοτοσικλετιστές ΔΙΑΣ, άγνωστος αριθμός από ασφαλίτες, ΜΑΤ και ΕΚΑΜ φρόντιζαν να νιώθουμε όλοι μας πολύ ασφαλώς τρομοκρατημένοι. Δεν πλησίασα από την πλευρά που είδα ότι είχαν ήδη παραταχθεί τα ΜΑΤ και είχαν κλείσει τον δρόμο, έκανα τον γύρω του τετραγώνου και έτσι βρέθηκα μέσα στους παρευρισκόμενους οπαδούς. Αλλά όχι για πολύ.
Διαπίστωσα ότι η παράταξη των ΜΑΤ κάθετα στον δρόμο έγινε για έναν και μόνο άνθρωπο. Πολύ επικίνδυνος μάλλον και γνωστός σεσημασμένος σε Ελλάδα και εξωτερικό. Δεν ήταν άλλος από τον Άρη Παπαδοκωστόπουλο, που όπως πάντα ήθελε να μπει στο Δημαρχείο για να λάβει και να διαβάσει τα θέματα για την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου που γίνεται σήμερα 25/04/2012. Ρωτάω τι έγινε, λέω μια κουβέντα στον άνθρωπο που είχε μπροστά του μισή διμοιρία ΜΑΤ και κάθομαι με άλλους Γαλατσιώτες μέσα στο πλήθος. Αλλά όχι για πολύ ξαναλέω.
Ξαφνικά ένας κύριος με κουστούμι με σπρώχνει επίμονα και με διατάζει να φύγω από την άκρη του πεζοδρομίου που βρισκόμουν. Έρχεται και ένας «αστεράτος» μπάτσος, έρχονται και δυο δίμετρα «καλά παίδια» των ΜΑΤ (προσωπικά είμαι 1,72 αλλά μάλλον φοβήθηκαν ότι αν θυμώσω γίνομαι διπλάσιος). Τι έκανα; Πότε απαγορεύτηκε το ελεύθερο του συνέρχεσθαι, δημοσίως; Άγνωστο σε μένα, αλλά προφανώς γνωστός μεγαλοπαράγοντας του ΠΑΣΟΚ ή/και γνωστός δημοσιογράφος (με παράλογα ακριβό έντυπο και site) υπέδειξε ότι δεν πρέπει να είμαι ανάμεσα τους. Σπρωξιές για 50 μέτρα σε κάποιους λίγους, περικύκλωση από ΜΑΤ και τρομοκρατία. Πολύ τρομοκρατία για να μην τολμήσουν να αντιδράσουν άλλοι.
Σιγά, σιγά μέσα από το fun club έδιωχναν και άλλα ΜΗ μέλη. Αρχικά μια γιαγιάκα που φώναζε για τους κλέφτες, μετά μια παρέα νεαρών ατόμων και στο τέλος κάποια 20χρονα παιδιά που μάλλον δεν άρεσε το κούρεμα τους. Συμπέρασμα απλό και λιτό. Τα παιδιά και τα εγγόνια των δοσίλογων δεν φοράνε κουκούλες πια. Έχουν βρει ξανά τον ρόλο τους, έχουν ξανά έρθει τα αφεντικά απ’ έξω και άνοιξε ξανά η μπίζνα.
Όλα τα είχαμε χθες λοιπόν. Αγράμματο Υπουργό, εντεταλμένο των Αμερικανών. Αυλοκόλακες, σφουγκοκωλάριοι ως περιοδεύων θίασος για να τον υποδεχτούν. Γερμανοτσολιάδες για να υπάρχει ένα χρώμα πιο παραδοσιακό και να θυμηθούμε κανονικά την κατοχή αλλά πάνω από όλα έχουμε πλέον και τους δικούς μας Γαλατσιώτες δοσίλογους, ρουφιανάκους.
Μην μας κάνει εντύπωση και μην θεωρούμε ότι είναι κάτι συνηθισμένο. Είναι κάτι σχετικά νέο που δείχνει ότι οι υποτακτικοί γίνονται πλέον ακόμη πιο αποφασιστικοί. Πολλοί τα ξέρουν, άλλοι τα υποθέτουν αλλά ήθελα να το καταγράψω και ελπίζω να διαδοθεί σε νέα αυτιά, στο Γαλάτσι αλλά και αλλού. Οι στιγμές θέλουμε ή όχι είναι ιστορικές. Χρειάζεται ως λαός να αντισταθούμε και κρίμα που χθες ήμασταν λίγοι φίλοι και ειλικρινώς περίεργοι να δούμε το show.
Έχουμε κατοχή και χρειάζεται να τους διώξουμε ενωμένοι ΟΛΟΙ μαζί (δηλαδή όταν λέω όλοι δεν εννοώ ακριβώς όλοι… αλλά όλοι όσοι θεωρούμε ότι έχουμε χούντα και κατοχή). Να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και την τύχη ολόκληρης της χώρας.
"Άλλος Δρόμος" στο Γαλάτσι 
Σχολιάστε