Η φαιδρή κομπανία του Γαλατσίου

Αναδημοσίευση από «Ενότητα για την Ανατροπή»
  Σπύρος Παναγιώτου κατά..πάντων!

O υποψήφιος Δήμαρχος Παναγιώτης Σπύρου δίνει πολιτικό χαρακτήρα στις Δημοτικές Εκλογές  και επιτίθεται κατά πάντων,καταγγέλοντας τα προσωπικά  deals και την προσπάθεια των συνυποψηφίων του να αποκρύψουν την πολιτική τους  ταυτότητα…

Ανεξάρτητες Συγκολλήσεις -Συγχωνεύσεις ή  σε ποιόν κόσμο ζούν;

Του Σπύρου Παναγιώτου Υποψήφιος Δήμαρχος Γαλατσίου

Θα ήταν για γέλια αν η κατάσταση στη πόλη μας, αν οι όροι διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας δεν ήταν δραματικοί.

Οι επίδοξοι αυριανοί δήμαρχοι της πόλης ιδρώνουν κυριολεκτικά να μας πείσουν για το ποιος είναι περισσότερο ανεξάρτητος από τον άλλο.

Αυτή η κοπιώδης προσπάθεια τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μεγαλύτερη απόδειξη της χρεοκοπίας των πολιτικών τους επιλογών, η μεγαλύτερη απόδειξη αναξιοπιστίας των πολιτικών τους φίλων, των μηχανισμών που τους ανέδειξαν και τους στηρίζουν, ακόμα και σήμερα, κρυφά. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προσπάθεια προσωπικής διάσωσης από την φανερή αποστροφή των πολιτών στο πολιτικό προσωπικό, στο πολιτικό σύστημα που μας δυναστεύει χρόνια, τοπικά και κεντρικά, από πρόσωπα και πολιτικές που μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία χρέους και οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή.   Είναι έκφραση μιας απελπισμένης προσπάθειας φυγής και απόκρυψης των δικών τους ευθυνών. Είναι η εκδίκηση της κοινής λογικής των πολιτών.

«Ανεξάρτητη δημοτική κίνηση» ονομάζει τον εκλογικό του μηχανισμό ο σημερινός δήμαρχος Κ. Τσίρος. Τόσο «ανεξάρτητο» που λειτουργεί σαν γραφείο τύπου του Άδωνη Γεωργιάδη. Τόσο «ανεξάρτητο» που δεν μπορεί να δει «μνημόνια», φτώχεια και ανεργία. Δεν μπορεί να δει το δήμο να καταρρέει από τις «καλλικρατικές» επιταγές που μειώνουν του πόρους αυξάνουν τέλη και φόρους, ιδιωτικοποιούν τα πάντα. Δεν είναι ότι δεν τα βλέπει μόνο. Τα υπηρετεί. Έτσι εννοεί την «ανεξαρτησία» του. Να την χαίρεται.

«Μαζί μπορούμε»  διακηρύσσει ο Μ. Πρωτονοτάριος. Τι άραγε μπορούμε μαζί; Να ξεχάσουμε το διάλυση του Άλσους Βεΐκου; Να ξεχάσουμε τις απολύσεις και την ομηρία των εργαζόμενων του Δήμου; Να ξεχάσουμε τις δική του συμμετοχή στη διοίκηση του Δήμου που μας οδήγησε εκεί; Μπορούν άραγε οι «μακέτες της Λατώ» να συγκαλύψουν τα έργα και τις ημέρες της δικής του συνενοχής χωρίς μάλιστα καμιά συγνώμη, καμιά δικαιολογία, καμιά εξήγηση για τις αιτίες της σημερινής κατάντιας του Δήμου;Μάταιος κόπος για όποιον έχει τέτοια προσμονή. Ο «παλιός Γαλατσιώτης» δεν έχει τέτοια πρόθεση. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνει. Απλά γιατί σχεδιάζει να βαδίσει στις ίδιες ράγες.

«Ανεξάρτητος» αυτοχαρακτηρίζεται και ο Γ. Μαρκόπουλος που, όπως λέγεται,   έχει την στήριξη του κομματικού μηχανισμού της ΝΔ του Σαμαρά αλλά και του κ. Τούντα . Τάζει «ανέσεις» για το «προάστιο» του Γαλατσίου, οραματίζεται μια “αυτοδιοίκηση για τον άνθρωπο”. Είναι αυτά που έμαθε δίπλα στον κ. Τούντα. Και επειδή, ίσως, δεν ήταν αρκετά έκανε μεταπτυχιακό δίπλα σε άλλον γνωστό “ανεξάρτητο”, τον  κ. Κακλαμάνη όταν ήταν δήμαρχος Αθήνας.Εκεί βάθυνε στο νόημα και τα ιδεώδη του “ανθρωπισμού”. Το ότι δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για τους χιλιάδες ανασφάλιστους χωρίς ιατρική περίθαλψη ανθρώπους της πόλης, για το κλείσιμο του ΙΚΑ,  για τους συμπολίτες μας που ψάχνουν στα σκουπίδια ή  στήνονται στις ουρές για λίγες φακές δεν είναι σημαντικό βρε αδελφέ.Είχε σοβαρότερα να ασχοληθεί. Την σύμπραξη του με γνωστούς και αποτελεσματικούς “υπηρέτες” του ανθρωπισμού και μάλιστα από πετυχημένες θητείες αντιδημάρχων….

«Νέα αρχή» σχεδιάζει και ο Ν. Μαγκανάρης ελπίζοντας να ξεχαστεί η «παλιά ιστορία». Υπόσχεται αξιοποίηση της εμπειρίας, που σίγουρα διαθέτει, και «ακούραστη εργασία» σαν τη μυστική συνταγή της πρότασης του. Σαν αυτή που κατέβαλε ο κ. Τούντας όταν διαπραγματεύτηκε την τύχη του ΠΑΛΑΙ και βέβαια την κινητή του περιούσια. Σαν αυτή που κατέβαλε ο Γ. Παπανδρέου στη διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ, σαν αυτή του Ε. Βενιζέλου στη συζήτηση με την τρόικα. Όταν κάποιος σκόπιμα ξεχνά ότι δεν αρκεί ο «κόπος» αν δεν είναι γνωστός ο προσανατολισμός, οι πολιτικές προϋποθέσεις επιτυχίας του στόχου, τότε δεν πείθει. Πολύ περισσότερο δεν πείθει όταν κάποιος κρύβει το παρελθόν με στόχο να το υπηρετήσει εκ νέου…

Και πριν ακόμα στεγνώσει ο ιδρώτας από τις προσπάθειες των επίδοξων αυριανών δημάρχων να αποδείξουν την «ανεξαρτησία» τους νέα ποτάμια ιδρώτα χύνονται στο αγαπημένο σπορ της περιόδου. Η επιχείρηση συγχωνεύσεις – συγκολλήσεις βρίσκεται στο απόγειο της. Ο κύκλος άνοιξε με την συνεργασία του κ. Καπέλη με το κ. Τσίρο. Ας είναι. Λίγο χαμόγελο δεν βλάπτει.

Η υπόθεση όμως της κ. Ε.Ζέρβα δεν είναι απλά «ιλαρή». Είναι ενδεικτική της σχέσης των πολιτικών με την πολιτική και τους πολίτες. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Ε. Ζέρβα και Ν. Μαγγανάρης ανακοίνωσαν θριαμβευτικά την συνεργασία τους πριν λίγο καιρό. Η συνεργασία τους συνοδεύτηκε με τη παρακάτω δήλωση της κ. Ζέρβα «… αποφασίσαμε, να συζητήσουμε με άλλους συναδέλφους Δημοτικούς Συμβούλους πάνω σε ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο που αφορά στο μέλλον του Δήμου μας, να αφήσουμε πίσω τους εγωισμούς μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε ένα νέο σχήμα. Γι΄ αυτό και σας καλούμε να μας στηρίξετε».

Πριν κοπάσουν οι ζητωκραυγές της πρώτης συνένωσης ανακοινώθηκε η οριστική. Αυτή μεταξύ του Κ. Τσίρου και της Ε. Ζέρβα. Νέες θριαμβευτικές δηλώσεις αυτή τη φορά: «Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Κυριάκου Τσίρου συναντηθήκαμε, συζητήσαμε και βρήκαμε ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο, σε ό,τι αφορά τις προτάσεις και τις θέσεις μας για το Γαλάτσι με μοναδικό σκοπό να καλυτερεύσουμε την ζωή των συνδημοτών μας. Δεν μας ενδιαφέρουν «τα αξιώματα» και «οι καρέκλες». Στόχος μας είναι η προσφορά και τα αποτελέσματα που θα προκύψουν μέσα από τις παρεμβάσεις μας και τη σκληρή δουλειά.»

Τα σχόλια είναι περιττά.Αν ήταν απλά θέμα αξιοπιστίας των δημόσιων προσώπων, αν ήταν απλά εκδήλωση της «μανίας» για καρέκλες και οφίτσια, αν ήταν απλά θέμα κατάφορης υποτίμησης της νοημοσύνης των πολιτών θα είχε μικρή σημασία τόσο το ίδιο το γεγονός όσο και ο σχολιασμός του. Δυστυχώς η «κωμωδία» αυτή κρύβει κάτι περισσότερο. Κρύβει ένα διπλό δράμα. Κρίσιμο για το δήμο και τους σκεπτόμενους πολίτες.

Το πρώτο είναι η έλλειψη ύπαρξης μιας στοιχειώδους ηθικής στην πολιτική. Ηθικής, μάλιστα. Ηθικής ακόμα και σε αντίπαλα πολιτικά σχέδια. Ιδιαίτερα σήμερα όταν η «αντισυστημική» αμφισβήτηση τέτοιων πολιτικών συμπεριφορών τροφοδοτεί νεοφασιστικά – νεοναζιστικά μορφώματα.

Το δεύτερο είναι ο ουσιαστικός ξεπεσμός της «παλιάς- γνωστής» πολιτικής και των πολιτικών σε περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Γιατί ξεπεσμό συνιστά η αντιμετώπιση της «τοπικής εξουσίας» σαν υπόθεση μιας «ομάδας», μιας «κομπανίας», μιας «συντροφίας» που μεταστεγάζεται, μεταπηδά, και συγκολλιέται χωρίς αρχές με μοναδικό ζητούμενο την αναζήτηση του αυριανού «νικητή», ώστε να παραμένει στην «εξουσία», στην νομή της, για να συνεχίσει, από νέα θέση, την ίδια πορεία καταστροφής.

Το παλιό πεθαίνει αφήνει πίσω του οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Το παλιό πεθαίνει μολύνοντας με τη συμπεριφορά και την στάση του, ίσως και χωρίς να το συναισθάνεται πλήρως, τα πιο θεμελιώδη στοιχεία που συνέχουν την κοινωνία.

Είναι και αυτό λόγος να το στείλουμε στα αζήτητα της πόλης μας το συντομότερο δυνατό. Ίσως ο πιο ισχυρός.