-Ο πολιτισμός της πόλης μας

Tου  ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Σκέψεις με αφορμή την εκδήλωση της ΔΡΑΣΗΣ στις 24/10  ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ με θέμα «ΚΑΜΙΝΙ:κυψέλη πραγματικού πολιτισμού & ΠΑΛΑΙ:κυψέλη  αθλητισμού,πολιτισμού»                                                                                               

         Πήρε μέρος ο Δημήτρης Παπαχρήστος συγγραφέας

 Ο πολιτισμός της πόλης μας 

Ενδιαφέρουσα η πρωτοβουλία της Δράσης, για άλλη μια φορά. Μέσα στην προεκλογική περίοδο μια εκδήλωση για το Καμίνι και το Παλαί. Μια εκδήλωση για δυο χώρους που σχετίζονται με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Πάντα με ενδιαφέρον ο λόγος του Δημήτρη Παπαχρήστου, δεν χρειάζονται συστάσεις. Δίκαιη η αναφορά στο τι είναι πολιτισμός, πως συνδέετε με όλες τις εκφράσεις της ζωής.

Και η πόλη μας, οι «ταγοί» της, σαν έτοιμοι από καιρό, έδειξαν το καλύτερο τους πρόσωπο. Άλλωστε γνωρίζουν βαθιά τα όσα αφορούν την «τέχνη».

Ο πρώτος «τη τάξει» κ. Τσίρος έλαμψε με την… απουσία του. Μας συνήθισε με ανάλογη συμπεριφορά στην εκδήλωση τιμής του Μάνου Ελευθερίου. «Έλα καημένε» σκέφτηκε. «Είναι ώρα τώρα για δεσμεύσεις τι θα κάνω στο Παλαί και το Καμίνι» σκέφτηκε. «Άλλωστε εγώ είμαι έντιμος» . «Τα λεφτά μου, τα κονέ με ΝΔ και ΛΑΟΣ, τα «έργα» μου, οι εξυπηρετήσεις των υμέτερων, είναι πάνω από όλα» σκέφτηκε. Μήπως αυτά δεν είναι «τέχνη»; Άρα και πολιτισμός. Όπερ έδει δείξε.

Ο δεύτερος «τη τάξει» και επίδοξος πρώτος κ. Τούντας πιο μέσα στα πράγματα. «Συγκινήθηκε» με το λόγο του Δημήτρη Παπαχρήστου. Θυμήθηκε τη γενιά του, τη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι ότι κατάλαβε και πολλά από τα μηνύματα εκείνης της εποχής. Δεν το κρύβει άλλωστε. Αλλά ακόμα και η «νοσταλγία», ο «φιλικός τόνος» δίνει μια άνεση, κυρίως προσφέρει ένα άλλοθι. Άλλοθι σε μια εικόνα κυνική. «Τι τα θέλουμε τα λόγια, τα ποιήματα» ομολογεί. « Ψηφίζουμε δεσμεύσεις για να φαινόμαστε καλοί» ομολογεί. Με απλά ελληνικά για δούλεμα. Αλλιώς δουλεύει η πιάτσα. «Εγώ ξέρω. Θα πάρει το Παλαί «ο δήμος» και μετά θα δω τι θα κάνω» λέει. Είναι βλέπεις «τέχνη» να εμπορευματοποιεί ο Δήμος την δική μας περιουσία  παρά ο κάθε ιδιώτης.  Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο «ρεαλισμός», σαν τάση πολιτιστικού ρεύματος και αυτός. «Αν δε το πάρω όλο ας πάρω ένα κομμάτι βρε αδελφέ». «Άλλωστε υπάρχουν και οι νόμοι της κυβέρνησης» από την οποία ως γνωστό διατηρώ απόλυτη ανεξαρτησία. Ποιος αρνείται ότι και η κωμωδία είναι μορφή τέχνης. Τέχνη, που ενίοτε γίνεται επώδυνη, κυρίως όταν επαναλαμβάνεται ανιαρά σαν φαρσοκωμωδία. 

Θα ήταν μερικό να αναφερθεί μόνο η δύναμη της τέχνης των «πρώτων». Ήταν βλέπετε και άλλοι εκεί.

Κάποιοι «ταξίδεψαν» με το βαθύ, διεισδυτικό λόγο του Δ. Παπαχρήστου. Δικαιολογημένα καθώς εφαρμόζουν την στάση του, το «παράδειγμα» του κάθε μέρα. Στις σχέσεις τους, στην πολιτική, στα συλλογικά σχήματα, στα κόμματα τους. Αισθάνονταν ότι βοήθησαν χωρίς εγωισμούς, επάρσεις, προσωπικές δικαιώσεις (ενίοτε και ψέματα) να δημιουργηθούν στην πόλη οι όροι, να γίνουν βήματα ανατροπής των συσχετισμών που μας δυναστεύουν για δεκαετίες. Και αφού κέρδισαν αυτή τη μάχη με τον εαυτό τους, βάλθηκαν να μας πείσουν για τις βεβαιότητες της αλήθειας τους. Έτσι αφού με

«προσφυγές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια είναι δυνατό να καταπέσουν όλες οι διατάξεις του μνημονίου και της τρόικα» έτσι και το Παλαί θα «σωθεί με προσφυγές κατά των διοικητικών πράξεων» κλπ. Το γνωρίζουν καλά, το έχουν ψάξει οι άνθρωποι.  Τα κινήματα πόλης είναι για τους «πληβείους».  Έρχονται απλά να «βοηθήσουν» το κοπιώδες έργο των «ειδικών». Όχι, δεν υπάρχει ταύτιση με το κυνισμό του κ. Τούντα, το πιστεύω ειλικρινά. Υπάρχει κάτι άλλο, όχι αναγκαία λιγότερο κακό. Εδώ η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων έρχεται να αναδείξει μια απλή αλήθεια. Ότι η σωτηρία της πόλης, ερήμην των πολιτών,  δεν είναι προνόμιο  των «συνήθων υπόπτων». Και άλλοι διεκδικούν τιμητική θέση στην θλιβερή «συντροφία». Με την βοήθεια βέβαια «των κινημάτων» και όπου αυτό δεν είναι δυνατό αρκεί η συμπαράταξη δυο – τριών οικογενειών. 

Ήταν βέβαια εκεί και η «μοναδική αλήθεια». Με λόγο σύγχρονο, απλό, μη ξύλινο περιγράφθηκε η συζήτηση του αγιορείτη γέροντα και μιας  συντροφιάς δημοσιογράφων. Δικαιώθηκε ο γέροντας, καταρρακώθηκαν οι δημοσιογράφοι. Κανένας δεν βρέθηκε όμως να βγάλει το «συμπέρασμα» της παραβολής, να μια άλλη μορφή τέχνης άρα πολιτισμού. Τι κάνουμε, τι θα κάνουμε μπροστά στα επιτακτικά, καθημερινά προβλήματα των απλών ανθρώπων; Ο γέροντας ίσως έκανε τις επιλογές του. Η δικαίωση θα έρθει σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως. Για τον σ. Γρηγόρη όμως; Θα περιμένουμε την δική μας «δεύτερη παρουσία»; Τα καθημερινά, επιτακτικά, άμεσα προβλήματα εξηγιόνται με τις «μεγάλες αλήθειες» αντιμετωπίζονται όμως με την ενότητα, την κοινή δράση των απλών ανθρώπων. Αυτή η κοινή δράση «γονιμοποιεί», τις μεγάλες αλήθειες, τις μετατρέπει σε δύναμη, τις κάνει κτήμα ζωντανό, όχι μουσειακό, των απλών ανθρώπων. «Λερώνει» βέβαια τα χέρια αυτή η στάση, κουβαλά ελλείψεις και αδυναμίες, αναγκάζει σε υποχωρήσεις και  πισωγυρίσματα, ταλαιπωρείται από μη « άριστους χειρισμούς». Έχει όμως τη δύναμη να κοιτά πίσω της και να περιγελά τις ατέλειες της και τις αδυναμίες της. Μάχεται να έρθει η στιγμή που θα κοπεί κάθε γέφυρα, κάθε δεσμός με τις ελλείψεις της. Για να ανοίξει ο δρόμος ώστε  η βαρβαρότητα να δώσει την θέση της στο πολιτισμό.

Η αλήθεια είναι πολιτισμός. Και η αλήθεια είναι ότι αν η υπόθεση του Παλαί κρινόταν από τα οράματα και τα έργα των «ταγών» της πόλης θα είχε κτιστεί δέκα φορές. Αν δεν βάραινε το όχι απλών ανθρώπων οι «αλήθειες» των ειδικών δεν θα ήταν αρκετές.

Απλοί άνθρωποι όρθωσαν το ανάστημα τους στην πόλη μας μέχρι τώρα. Αυτοί καλούνται να το σηκώσουν και αύριο για πράγματα πολύ πιο σοβαρά.

Advertisement