“Συνωστισμός ή ενότητα”. Τι καλά πού το διαπραγματευτήκαμε μαζί όσοι βρεθήκαμε σε μια ξεχωριστή βραδιά στο “Αμπάριζα” χθες βράδυ στην εκδήλωση “90 Χρόνια Μικρασιατική καταστροφή” με τον Βλάσση Αγτζίδη και τον Στέλιο Θεοδωρίδη και όσους βρεθήκαμε εκεί, τηn πρώτη μέρα του διημέρου.
Μετά το καλοκαίρι είχαμε ξαναχωθεί στην “ανιστόρητη” πραγματικότητα που ορίζουν οι οθόνες πού στάζουν διαστρέβλωση με τους τροϊκανούς και τους υποτακτικούς να αλωνίζουν παπαγαλίζοντας τον Φουκογιάμα για το τέλος της ιστορίας.
Πρόσφυγες όντας μέσα στο χώρο μας, αποκομμένοι από την ενότητά μας
Ήδη ήμασταν τρομοκρατημένοι από τα καινούρια “νέα”: Κι άλλα δις που πρέπει να βρεθούνε, νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές κυνηγημένων ανθρώπων, αναποδογυρίσματα πάγκων ,η Ανθήλη με τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα των Ρομά και τον αναποδογυρισμένο Δήμαρχο να σέρνεται πίσω από τη χ.α., ο Παναγιώταρος ,οι εθελοδουλείες, η αναιμική αντίδραση από το facebook,η κουτσή επικοινωνία με τις οθόνες, οι λογαριασμοί, η ψευτοεπικοινωνία και δεν έχει τέλος ο κατακερματισμός και ο συνωστισμός που μας απειλεί πάλι.
Με ένα κάρο αβεβαιότητες ,έλα που χαρήκαμε μια θάλασσα από ανατροπές όμως σ αυτή τη ξεχωριστή βραδιά! “Βεβαιότητες ” που τάχα μας χάριζε η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία μέσα από τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο που πάντα ασθμαίνοντας έπιανε την σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο ΠΑΝΤΑ τρόπο από τη ζωή μας.
Έτσι μπήκε μπουρλότο στην ιστορία των νικητών και ξεδιπλώθηκε ο πλούτος και η θάλασσα που έρχεται από την Ανατολή .Η πάντα ωραία ιστορία της αμφισβήτησης πήρε σάρκα και οστά μέσα από την συνείδηση της ιστορίας .
Οι ξεριζωμένοι άνθρωποι και “συνωστισμένοι” πάνω στα θεωρεία του Εθνικού Θεάτρου είχαν γερό μέταλλο .Ερχόντουσαν από τη θάλασσα ,και από πολύ παλιά ,με την ενότητά τους… και μπορούμε να πούμε ότι πήγαν και πολύ μακριά ,αφού η ευγένειά τους μοιράστηκε σε όλο τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο τα επόμενα χρόνια. Έστησαν νέες ενότητες της ζωής πρωταγωνίστησαν στις συλλογικότητες , και παρά τις δολοφονικές επιθέσεις των Καραμανλήδων στα σπίτια των προσφύγων πήγαν τα πράματα παραπέρα.
Η θάλασσα από ανατροπές και από αντιστοιχήσεις και ενότητες με τα σημερινά ήταν συναρπαστική και η ιστορία της αμφισβήτησης θα είναι πάντα μια ωραία πραγματικότητα.
Μα και η επόμενη ημέρα . Με την Μαρία από την Πρίγκηπο , την Ελλήνα από το Αϊβαλί , την πολίτικη λύρα, το κακούργο σαντούρι, το ούτι και τον νταϊρέ, το σιρόν, τα κεμπάπια και τις σαλάτες της ….
ζύγωσε η Ανατολή και άνοιξε σαν γκιούλ μπαχάρ για το χαλάλι μας και μας σεργιάνισε στις μουσικές ….στις μυρουδιές….στις μνήμες της….
Αναδημοσίευση από : «Παίρνω Αμπάριζα»
"Άλλος Δρόμος" στο Γαλάτσι 
23 Σεπτεμβρίου 2012 at 2:07 μμ
«ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ»*
« Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» Που να ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να σκεφτούν; τι να ξεχάσουν; τι να πράξουν; που να δουλέψουν; πώς να ζήσουν; Τρέμαν ακόμα απ΄ το φόβο. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα απ΄ το αιμάτινο ποτάμι της κόλασης που διάβηκαν. Και σαν πάτησαν σε στέρεο έδαφος, μετρήθηκαν να δουν πόσοι φτάσανε και πόσοι λείπουν. Κι οι ζωντανοί δεν το πιστεύανε, μόνο άπλωναν τα χέρια τους στο κορμί τους και το ψάχνανε, για να βεβαιωθούνε πως δεν ήταν βρικόλακες. Και ψάχναν και για την ψυχή τους, να δουν αν ήταν στη θέση της. Μ΄ αυτή ήταν άφαντη. Είχε μείνει πίσω στην πατρίδα κοντά στους αγαπημένους νεκρούς και στους αιχμαλώτους, κοντά στα σπιτάκια, στα χωράφια, στις δουλειές…. Κι είπαν: περαστικοί είμαστε, ας βολευτούμε όπως-όπως, κι αύριο θα ματαγυρίσουμε στα μέρη μας. Κι αποζητούσαν, τούτη την ελπίδα, με την ίδια λαχτάρα σαν το ψωμί το νερό και τo αλάτι. Τόσοι ήταν, ενάμισι εκατομμύριο ρωμιοί μικρασιάτες, που στριφογύριζαν τώρα στο καύκαλο της Ελλάδας, σαν περιπλανώμενοι ιουδαίοι διωγμένοι από τη γη της Χαναάν. Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι. Και μόλις χτες να θυμάσαι πως ήσουνα νοικοκύρης. Ψάχναν για τον αίτιο, αναθεμάτιζαν τον ουρανό, τη γης, τον πόλεμο, τον Κεμάλ το Βενιζέλο τον Κωνσταντίνο, την Αντάντ. Μα πριν απ΄ όλα τον ύπουλο τον Άγγλο, τον υπολογιστή, το διπλοπρόσωπο, το σφετεριστή που έκανε μπίζνες και αυτοκρατορική πολιτική με το αίμα και τη δυστυχία ενός λαού…….»
(*Απόσπασμα από το βιβλίo της Διδώς Σωτηρίου)